Guiding Star

Maganda ang mensahe na dala ng sikat ng araw na tila ang hatid ay kapanatagan. Araw ng pagpasok sa paaralan upang abangan ang bisita na magtitingin ng kaayusan at pagsunod sa mga tinalagang pamantayan. Nakakapagod na nakaka-antok ang dala ng malamig na kapaligiran. Dumating ang taong handang magsilbi na walang inaantay na kapalit upang lagyan ng laman ang paskilan dahil kasama ito sa mga susuriin ng bisita. Hindi mawawala ang pasasalamat namin sa kaniyang pagtanggap ng hamon. Puyat at pagod ang kanyang ibinibigay upang mapagsilbihan ang sintang paaralan. Natapos na ang pagdalaw at kinakailaangan bumababa sa kwartong pulungan upang ibahagi ng mga bisita ang kanilang nakalap sa ginawa nilang pag-iikot. Masaya ang lahat dahil naging maayos ang naging komento ng mga bisita at nagbahagi rin ng mga kailangang pagkahusayan pa.  Matapos ang pagpupulong ay umakayat na kami. Nakita namin ang isa pang tao na patuloy ang pagtulong at pagbabahagi ng kanyang serbisyo ng walang inaantay na kapali...

Mainit na sikat ng araw ang pumapasok sa mga bintana sa hapong tahimik at tila hindi mapakali sa pagkakahiga dahil sa tindi ng pagkabalisa. Wari'y nangangati ang mga talampakan at handang i-suot ang mga tsinelas upang tuluyang makalaya sa kainipan. Yan ang nararamdaman ko sa araw na ito dahil gusto kung lumayas. Sadyang kay buti ng araw na ito dahil tila may isang anghel na bumulong sa taong ito ng mag-message sa aming group chat upang itanong kung holiday nga ba sa January 30, 2023. At dito na pumasok ang aking suhesyon na lumabas kaya tayo upang magkita-kita. Isa lang ang kumasa sa hamon at ito ay ang nag-iisang Reyna. Tila pumalakpak ang aking tenga ng mabasa ang kanyang tinuran na sasama siya para matuloy lang ang pagkikita sa LABINLIMANG BUWANG HIWALAY . Vermosa Starbucks ang tagpuan, ika-5 at kalahati ng hapon. Idadaos ang tila hindi matuloy tuloy na gawain bilang magkakasama. At ito na nga, matapos ang paghihintay andiyan na nag Reyna na may pasalubong na ngiti na karaniwang...

  Enero ng taong 2022 ang isa sa mga sumubok ng aking damdamin. Ang kung paano mo tatanggapin ang balita na puputol ng saya na ipininta mo sa iyong mga mukha. Ang tila mapapatanong sa sarili o sa malawak na langit na punong puno ng bituin na tila lalaglag kasabay ng mga LUHA NANG PAGKABALISA. "Naaksidente ang Nanay mo sa motor, hindi makatayo at parang may bali." Maikli pero malaman na sisira sa umagang pinaliwanagan ng Haring Araw. Hindi mapakali at sadyang nakakabigla ang mga pangyayari na tila ba isang panaginip. Wala kang magawa kasi wala ka naman sa tabi nila upang mapuntahan agad. Ramdam mo ang kalinga ng iyong mga kapitbahay na kasama nila  na nag-aasikaso at nagbibigay ng tamang impormasyon na magbibigay sayo ng kapanatagan. Walang nagawa ang magandang sikat ng araw sa balitang hindi nakatutuwa. Iyak na may dumadaloy na luha ang nararamdaman sa panahong wala kang magawa.  Marahil sakto ang pag-alis ko sa trabaho upang mapuntahan ko ang aking ina na tila nihirapan ...

Maraming tao ang nagtatanong, bakit ka aalis sa trabaho mo? Maganda naman dyan ah! Kalalabas lang ng iyong ama sa ospital, sino na ang tutulong sa pagpapatuloy ng kanyang gamutan? Yung kapatid mo may treatment sya dalawang beses sa isang linggo, sino na ang sasagot ng iba pa nyang pangangailangan? Ito ang mga katanungan na patuloy na pinupukol sa akin ng tahimik na magdamag, sa ilalim ng malamlam na buwan, na tila nagpapahiwatig ng kalungkutan. Tinatanong din ang sarili, wala bang magtatanong kung kumusta na ako? Ano ba nag nararamdaman ko? Ano ba ang totoong dahilan kung bakit ako aalis? Marahil totoo, na ito ang naging bread and butter ko more than six years. Nakakatulong sa pamilya, naibibigay ang pangangailangan kahit hindi sapat ang budget, nakakapagbigay ng ngiti sa mga labi na tila may isang reward na may kalakip na "Best Anak". Pero bakit parang pag-tagal ng panahon, hindi na masaya? Bakit kaya nakakapagod? Bakit hindi nauubos ang problema? Bakit parang hindi nakaka-a...

Maliit na notes sa dulo ng sagutang papel ang aking nakita na nagpabago ng paniniwala ng isang tao na kasalukuyang nagpamulat sa kanya ng kung ano ang buhay. "Sir pagbubutihin ko pa po sa susunod, di pa po talaga ako preparado. Babawi ako." Mga katagang nagpaisip sa akin ng malala, pinahirapan ko ba sya? Pero ang mas nakakatuwa ay ang bigla niyang pag-message sa akin na malaki ang natutunan niya sa pangyayaring ito. Dito 'nya lang naramdaman ang matinding pressure na nagturo sa kanya na hindi lang talaga mani mani ang buhay at dapat pinaghihirapan. Unti-unti siyang nagpupursige upang pagbutihin niya dahil hindi easy game ang life. Matinding lesson na nag-ukit ng bagong LIWANAG NG PAG-ASA . Ang mga ganitong kwento ay sadyang kahanga-hanga at nakatutuwa na nagdadala ng malaking ngiti sa puso, dahil naging daan ka nang pagbabago. Sa maliit na bagay na paghihigpit ay nakapagpalabas ka ng mabuting aral na talagang ipagpapasalamat sa huli. Na-miss ko 'to! PURSUE your dream...